


Eenmaal in Dordrecht druppelen de ouders en kinderen geleidelijk binnen. “Vroeg he”, klinkt het met ongeveer dezelfde regelmaat. Uit de mond van ouders wel te verstaan; de kinderen lijken minder last te hebben. Het is voor hen ook een beetje een reünie. Onze HVHW'ers hebben de Brabanders tijdens de zomer al geregeld gezien in Dordt, maar nu treffen ze ook een paar oude bekenden uit Utrecht weer.
Geconcentreerd...
Toch is het in het eerste deel van de training nogal stil op het ijs. Dave hoeft zijn stem nauwelijks te verheffen. Als de ene helft van de groep een oefening doet – op één been laverend het rechte eind rijden – glijdt de andere helft midden op het ijs stilletjes wat heen en weer. De enige stemmen die je aanvankelijk hoort zijn die van de ouders hoog op de tribune. Zijn ze onder de indruk van Dave? Of nog slaapdronken? Nee en nee. Ze lijken eerder geconcentreerd.
Na stief kwartiertje komen ze verbaal iets meer los. Dave laat ze in allerlei variaties één been rijden, geeft hier en daar individuele aanwijzingen en de schaatsers praten tussen hun beurten een beetje bij. Ze doen wel allemaal hun stinkende best. Het is dan ook een heel technische training. Voor de toeschouwers is het een mooi gezicht: een stuk of 20 ontluikende talenten die schaven aan hun afzettechniek en diepzittend aan hun balans werken. Na de ijstraining volgt nog een korte sessie 'op het droge' onder leiding van twee Brabantse trainers. Schaatspassen en -sprongen. “Blijf diep zitten”, klinkt het. “Even vasthouden.” en “Balans zoeken.” Dat belooft wat voor de komende winter tijdens de KNSB-Cup. De kop is eraf. Avalon is heel tevreden: “Ik heb vandaag heel veel geleerd.” Het is tegen negenen. Een halve dag achter de rug en toch de hele dag nog voor ons.